Voor een lange tijd voel ik de behoefte om iets te doen voor andere mensen. Om een voorbeeld te noemen: Toen het Coronavirus begin dit jaar in Nederland uitbrak, wilde ik zo graag wat doen, maar ik voelde mij vooral machteloos. Zo heb ik een paar keer de voedselbank gebeld, om te vragen of zij hulp nodig hadden. Ik heb mensen om mij heen gevraagd of ik ze misschien een helpende hand kon bieden en mensen die ik liefheb kaartjes gestuurd, zodat zij zich in deze tijd niet alleen zouden voelen. Zo is de waarderings-armband tot stand gekomen. De waarderings-armband is natuurlijk een goed initiatief, maar het gevoel om mensen op een andere manier te helpen bleef. Ik wilde graag wat met dit gevoel doen, misschien een goed doel beginnen? Maar waar begin ik dan? Oké, ik laat dit op een laag pitje staan, maar ik beloof mezelf dat ik hier ooit wat mee ga doen. 

Het is een moeilijke tijd op het moment. We leven van dag tot dag. Ik hou zelf erg van rust, reinheid en regelmaat. Dit is iets wat ik van mijn moeder mee heb gekregen. Ik heb eigenlijk altijd wel een ritme of een soort van ‘ dag planning’ in mijn hoofd. Ik kan ook niet goed uitslapen. Al kan ik wel heel goed chillen! Dit plan ik dan ook zorgvuldig in met de nodige snacks.

Afgelopen maand heb ik veel leuke en positieve reacties gehad op mijn mini blog. Ik was bang om blogs te gaan schrijven vanwege mijn dyslexie. Eerlijk, ik moest het woord dyslexie googelen! Ik kan gewoon niet onthouden hoe je het moet schrijven. Het was handiger geweest dat er een woord met 3 letters voor was gekozen, zoals ‘hig’. Zodat wij dyslecten, in ieder geval zonder een fout te maken, kunnen aangeven waar wij last van hebben. Dan kunnen wij zeggen: